Ik word door mensen wel eens geassocieerd met samenzweringsdenken; dat ik mij bezig zou houden met complottheorieën. Die worden vaak omschreven als anti-overheid, of tenminste als gereserveerd richting de overheid. En omdat ik mij ook vaak skeptisch uitlaat als het gaat om de bedoelingen van overheden en de mijns inziens erg twijfelachtige functie die de massamedia (kranten, TV, … ) vervullen in het aan de man/vrouw praten van de activiteiten die de overheden ontplooien. Maar ben ik dan een samenzweringsdenker? Wat ís eigenlijk een samenzweringsdenker? Laten we hier eens nader naar kijken.

Wat mij vaak opvalt in gesprekken met anderen, is hun weinig kritische houding jegens dat wat in de kranten staat en wat in het journaal wordt getoond. Een soort naïeve houding, dat wat in de kranten staat of door een politicus word verwoord, wel waar zal zijn. Waar dat vertrouwen in de integriteit vandaan komt is mij een raadsel. Want hoe zou ik überhaupt kunnen weten dat de berichten op waarheid berusten? Ik kan het als een vanzelfsprekendheid aannemen, maar dat is dan een persoonlijke keuze, die niet juist hoeft te zijn. En het mijns inziens ook niet is. Een paar voorbeelden om te verhelderen wat ik bedoel:

Irakoorlog

In 2002 liepen de spanningen tussen de VS en hun president George Bush senior, en Irak en hun president Saddam Hoesseïn (door de westerse media steevast ‘Saddam’ genoemd) hoog op. Dat het op een oorlog uit zou lopen werd steeds duidelijker. De VS en hun bondgenoten waren net daarvoor al Afghanistan binnengevallen, naar verluid om Osama Bin Laden (het vermeende brein achter ‘9/11’) te pakken te krijgen. Nu dus Irak, waar een bloeddorstige dictator zijn eigen bevolking zou vermoorden met gifgas en biologische wapens en bezig was om atoomwapens te maken, door uranium te kopen in een Afrikaans land, waarmee ons geliefde Israël aangevallen zou kunnen worden. In het Achtuurjournaal op TV werd elke avond weer benadrukt dat Saddam de eisen van de geallieerden weigerde tegemoet te komen en dat het geduld van de Amerikanen echt op begon te raken, zo meldde het vermoeid kijkende gezicht van Charles Groenhuizen. Eén na de andere bewijzen werden getoond, waaruit moest blijken dat Saddam inderdaad in staat en willens was om groot onheil aan te richten. Zo kwam de voormalige minister van Buitenlandse Zaken van de VS (Colin Powell) 5 februari 2003 met een buisje Iraakse biologisch wapens, zijn speech van de vergadering van de VN over de noodzaak van een oorlog tegen Irak, kracht bij zetten[1].

De meeste Nederlanders schenen overtuigd geraakt van het grote kwaad Saddam en van de noodzaak om tegen hem een oorlog te voeren. Zo goed werkte de oorlogspropaganda van de media blijkbaar. Mij was het echter al meteen duidelijk dat hier niets van klopte. Dat Saddam geen kant op kon en die oorlog er toch wel ging komen. Vanaf het eerste begin, nog voor het begin van de oorlog, was ik er zeker van dat die massavernietigingswapens nooit gevonden gingen worden. Het was begin 2003 dat ik besloot dat ik klaar was met de propaganda van het Achtuurjournaal[2].

We kennen de uitkomst. Massavernietigingswapens zijn inderdaad nooit gevonden, zo goed als de VS ook ‘gezocht’ hebben. Saddam had inderdaad geen plannen om atoomwapens te produceren. En een huichelachtige premier Jan-Peter Balkenende verkondigde “met de kennis van nu zouden we anders hebben gehandeld”. Amehoella! Hoe kan het zijn dat ik eind 2002 al wist dat de aantijgingen aan het adres van Saddam Hoesseïn op valse gronden berustten en de politici die de oorlog in zijn gegaan (naast onze eigen Balkenende o.a. ook Tony Blair) en in principe beter geïnformeerd waren dan ik, dit pas na afloop?

Moord op Bin Laden

De oorlog tegen Afghanistan was officieel begonnen omdat het Islamistische regime daar de gezochte massamoordenaar Osama Bin Laden verborgen hield en niet uit wilde leveren, ten minste dat werd ons via de kranten en het Achtuurjournaal verkondigd. Maar Bin Laden was ook na het binnenvallen van Irak nog steeds niet gevonden en niemand had het er meer over. Eigenlijk maakte men zich meer zorgen hoe van Irak weer een stabiel land kon worden. Tot op een dag (2 mei 2011) het grote nieuws kwam: “We’ve got him! Osama Bin Laden is dood“. In die tijd geloofde ik al lang niet meer dat Osama Bin Laden en de Boze Moslims verantwoordelijk waren voor de aanslagen van ‘9/11′, dus ik was benieuwd. Die Bin Laden wilde ik wel zien en horen wat hij erover te zeggen had. Echter, de VS-soldaten hadden Bin Laden gedood en in zee gegooid, “omdat men bang was dat Moslims bij het zien van hun grote leider nu héél erg boos gingen worden en oei, oei!” Ten eerste was Bin Laden geen Moslimleider, ten tweede zouden de Moslims al erg boos zijn geweest op het westen dat hun landen zomaar binnenviel en ten derde geloof je zo’n verhaal natuurlijk niet. Zien is geloven, en valt er niets te zien, dan kan ik het niet geloven.

Ook hier weer viel het mij op hoe goedgelovig de mensen waren met wie ik hierover sprak. Ze hadden er alle begrip voor dat de VS Bin Laden zonder foto’s of ander bewijsmateriaal de zee in hadden gegooid. Ik vind dat onvoorstelbaar en dat waren dan collegae van mij, die net als ik gestudeerd hadden, net als ik les gaven aan leerlingen en van wie je zou mogen verwachten dat ze tenminste enigszins kritisch zouden zijn? Maar nee.

Wir haben es gewusst

Ben ik nou zo kritisch of zijn de anderen zo naïef? In mijn beleving dat laatste. Het is zó evident dat veel van de dingen die we voorgeschoteld krijgen via de massamedia niet kloppen, dat ik mij gewoon niet kan voorstellen dat anderen dit ontgaat. Maar ondertussen zijn ‘die anderen’ in de grote meerderheid! Dit geeft te denken of misschien toch ík degene ben die erg kritisch is. Hier heb ik gedachten over die ik graag wil delen.

Zoals jullie weten ben ik Duitser. En zoals jullie weten hebben ‘de Duitsers’ de afgelopen twee Wereldoorlogen op hun geweten en daarbij opgeteld de moord op miljoenen Joden en Zigeuners (al heeft niemand het over die laatste groep). Als Duitser word je geconfronteerd met de vraag “hoe heeft dit kunnen gebeuren?” Als Duitser word je zo ongeveer gedwongen om hier over na te denken. En ik denk dat wij Duitsers dit nadenken ook hebben gedaan; ik wel, in ieder geval. Nederlanders konden zich er altijd vanaf maken dat niet zíj degenen waren die de Joden hadden vermoord; het waren immers de Duitsers[3]. Mijn verklaring is dus, dat ik als Duitser in die politiek gemotiveerde en via de massamedia gelanceerde leugens gewoon niet meer kan geloven. Mijn geloof in de goed bedoelende politiek en neutrale (en kritische) massamedia is gewoon op. Na Hitler, ’40 – ’45 en de Shoah kijk ik anders tegen berichtgevingen aan. En terecht, zoals wellicht uit bovenstaande duidelijk is geworden. Wij hebben geleerd, zou je kunnen zeggen. Veel Nederlanders waar ik gesprekken mee voer blijkbaar niet. Het wordt weggelachen, weggezet als samenzweringsdenken. Wat ik hierop te zeggen heb? Jullie zijn gewaarschuwd, in ieder geval door mij. Jullie kunnen straks niet zeggen “wir haben es nicht gewusst”!

___________________

[1] Dit buisje bleek geen biologisch wapen te bevatten en was gewoon nep. Voor de Bühne.

[2] Dat het Achtuurjournaal weinig voorstelt qua informatievoorziening (het geeft slechts kant-en-klare meningen) was in mijn studentenhuis reeds bekend. In navolging van het Jeugdjournaal noemden we dit het Kleuterjournaal, omdat je bij wijze van spreken werd behandeld als kleuter die (nog) niet zelf kan denken. Het Jeugdjournaal had hoger niveau.

[3] Dat Nederlanders een vertekend beeld hebben van hun rol tijdens de bezetting blijkt uit het feit dat Nederland het land was waarvandaan percentueel het grootste aantal Joden werd vermoord. Nederlanders hadden het niet zo op die Joden en waren ze liever kwijt dan rijk, zeker als ze per ‘opgebrachte’ Jood 7,50 Gulden ‘kopgeld‘ konden ontvangen. Groot was dan ook de teleurstelling, wanneer na de oorlog doodgewaande (-gehoopte) Joodse buren terugkeerden. Heel erg pijnlijk voor hen die de vernietigingskampen wisten te overleven en dan zó verwelkomd werden.

Verdere informatie over dit onderwerp:

In About Me ga ik nogmaals kort in op ‘samenzweringsdenken’ en waarom ik mij niet beschouw als samenzweringsdenker.

Udo Ulfkotte was een topjournalist van de Frankfurter Algemeine Zeitung (FAZ) en een bekende “whistle blower”. Over omgekochte journalisten en kranten die berichten wat de politieke elite graag wil dat het volk leest (hier een interview in het Duits).