Waarom ik denk dat de maanlandingen niet plaats hebben gevonden.

Dit artikel laat in heldere bewoording en met gebruik van origineel NASA-foto’s en -films zien dat de beelden niet van de maan afkomstig kunnen zijn. In dit artikel wordt ook duidelijk hoe de opnamen waarschijnlijk zijn gemaakt, waar dan wel, en wie ze mogelijk geregisseerd heeft.

Mensen zijn religieuze wezens. We geloven graag ergens in en met name wanneer we dit geloof kunnen delen met anderen. Zo’n collectief geloof (religie) wordt vervolgens beschermd alsof het leven ervan afhangt. Men doet er alles aan om het niet op te hoeven geven: negeren, belachelijk maken, verketteren en desnoods vermoorden we diegenen die ons van ons geloof af dreigen te brengen. Zo ook het geloof in de maanlanding. Niemand is hier werkelijk bij geweest en toch is bijna iedereen er heilig van overtuigd dat werkelijk mensen op de maan zijn geweest. Geloof je openlijk in het tegendeel, dan ben je al gauw iemand die in samenzweringstheorieën gelooft; de tegenwoordige ‘dorpsgek’ wiens argumenten je beter niet al te serieus kunt nemen. Immers, alle wetenschappers zijn het met elkaar eens dat Neil Armstrong op  21 juli 1969 als eerste mens de maan betrad. Bovendien: de TV-beelden liegen er niet om. Beweren dat de opnamen fake zijn, staat ongeveer gelijk aan de bewering dat de aarde plat is. En ja, wie kan zoiets nou serieus nemen.

Bewijzen voor de maanlandingen

Foto’s en films

Wanneer ik tegenover anderen mijn twijfels uit, word ik altijd tegengesproken met het argument dat de maanlandingen toch wel bewezen zijn. Ten eerste hebben we de beroemde foto’s (jawel, de allerberoemdste is natuurlijk die met Buzz Aldrin, gefotografeerd door Neil Armstrong. En ook de beroemde voetafdruk die zich vereeuwigd heeft in ons netvlies). Daarnaast natuurlijk de filmopnames van de landing en de daarop volgende maanwandeling (deze bijvoorbeeld). Dat zijn toch eenduidige bewijzen dat ze er echt geweest zijn?

Nou ben ik hier net iets te skeptisch voor, want niet alles wat te zien is op TV of als foto te bewonderen valt, is daarmee ook meteen waar. Als dat zo was, dan zouden ook dinosauriërs bestaan en de tovertrucs van Harry Potter waar zijn. Daar bestaan namenlijk ook TV-opnames, dan wel foto’s van. Ik geef toe: het beeldmateriaal komt erg overtuigend over, maar vind ik niet voldoende om het waar-zijn van de maanlandingen, dan wel het bestaan van dinosauriërs, op te baseren.

Foto’s van de landingsplaatsen

Omdat wel vaker twijfels geuit worden, heeft NASA foto’s vrijgegeven van het maanoppervlak (opgenomen vanuit de aarde, dan wel vanuit een satelliet). Op die foto’s zijn volgens NASA duidelijk de sporen van de maanlandingen te zien, zoals deze: Toch wel erg overtuigend, of niet? Of is erg veel geloof voor nodig om iets in de foto te herkennen, behalve wat lichte en donkere stipjes, die van alles kunnen zijn, misschien zelfs (maar niet noodzakelijk) achter gebleven Apollo 11 of 12-onderdelen.

De maanstenen

Maar laten we de maanlanding niet te snel opgeven. We hebben namelijk ook nog de maanstenen. Ruim 380 kg zijn bij de diverse Apollo-vluchten terug naar de aarde gebracht (alsof het niets weegt). Die maanstenen zijn voor velen het ultieme bewijs dat de maanlandingen echt waren (hoe zouden we anders aan die stenen kunnen komen?). Probleem is echter, hoe weten we dat die stenen werkelijk van de maan afkomstig zijn, gezien de theorie dat de de maan en de aarde ooit één planeet waren. We verwachten dan geen verschil tussen aard- en maangesteente, ten minste niet als het gaat om chemische samenstelling. Bovendien komt maangesteente ook via meteorieten op aarde terecht. Daar zijn in het verleden veel van gevonden. Dus zo’n maansteen kan op aarde gevonden zijn (moet dan wel in stukken gehakt worden, zodat niet meteen zijn meteoriete oorsprong herkend wordt). Tenminste sommige van die maanstenen blijken nep te zijn.

Conclusie

Dus, tenzij ik bewijzen over het hoofd heb gezien, zijn bovengenoemde ‘bewijzen’ niet werkelijk overtuigend. Ook al lijken ze prima facie overtuigend, bij nader bestudering zijn ze dat niet.

Bewijzen tegen de maanlandingen

-Problemen met de LM-

Om te beginen zijn er de problemen met de eigenlijke maanlander, de Lunar Excursion Module (LM, spreek uit: LEM).  De LM is het gevaarte dat de afdaling naar de maan heeft volbracht, nadat het zich heeft losgekoppeld van de Command Service Module (CSM), dat in orbit rond de maan bleef, tot de LM (om precies te zijn: het bovenste deel ervan) na opstijgen weer aan de CSM koppelde, terug richting aarde.

Landen en weer opstijgen van de LM

Het probleem met de LM is, dat het landen en weer opstijgen getest moet zijn, voor je de astronauten eraan wilt en kunt toevertrouwen. Dode astronauten zouden namenlijk voor vreselijk nieuws hebben gezorgd. Dat testen gebeurde niet onbemand op de maan, maar (bemand) op aarde. Hiervoor werd een LLTV (Lunar Landing Training Vehicle) gebruikt. De LLTV verschilde echter hemelsbreed met de LM. Ten eerste had de LLTV een beweegbare aandrijfmotor. Bij de LM  was die star. Ook lag het zwaartepunt bij de LM veel hoger dan bij de LLTV, waardoor de LM minder eenvoudig stabiel te houden was. En de LLTV had straalaandrijving, iets dat niet werkt in het vacuüm van de maan. Successen met de LLTV waren daardoor niet zomaar overdraagbaar op de LM. En wat successen betreft: 3 van de 5  zijn neergestort, de laatste crash was twee dagen voor de lancering van Apollo 14.[XX] Het was dus absoluut instabiel. Astronauten op die wijze veilig laten landen én weer laten opstijgen zou dus vergelijkbaar zijn met het winnen van een staatslot, maar ondertussen is het niet één keer misgegaan! Overigens is het pas enkele jaren geleden voor het eerst gelukt om een raket verticaal te laten landen. Het was SpaceX van Elon Musk na jaren van vruchteloze pogingen, met voor het eerst een landlanding in december 2015, en waterlanding (op een platform) in april 2016. Hoelang zou SpaceX nog nodig moeten hebben om dit ook op de maan succesvol te laten verlopen, met 1/6 van de gravitatie van de aarde, geen atmosfeer en daarmee significant andere omstandigheden?

Koppelen van LM aan CSM

Aangenomen de LM is veilig op het maanoppervlak geland en weer opgestegen, is het volgende probleem aan de orde: hoe koppelt de LM weer aan de CSM? Om niet op het maanoppervlak neer te storten, moet de CSM een hoge snelheid in een baan rond de maan hebben (zoals ook de satellieten en de ISS in hun baan rond de aarde een zeer grote snelheid moeten hebben). De opstijgende LM moet dan op het juiste moment op de juiste plaats zijn, met de juiste snelheid (namenlijk dezelfde als de CSM) om met de CSM te kunnen koppelen. De LM had niet genoeg brandstof en zuurstof om hele ronden om de maan te vliegen en zo de CSM in te halen (of door de CSM ingehaald te worden). In praktijk betekent dit dat de LM op precies het juiste moment en de juiste richting moest opstijgen. Maar dit juiste moment was niet te berekenen; alleen al omdat de computerprogrammatuur die daarvoor nodig was ontbrak.

-Problemen met de foto’s en de films-

De moon rover

Maar nu naar de voor iedereen zichtbare problemen van de maanlandingen. Hiervoor kijken we eerst eens naar de moon rover (zie ook hier en hier). Valt iets op? Hint: kun je zien vanaf welke kant ze aan zijn komen rijden? Op de een of andere manier zijn ze daar terecht gekomen. Echter, ze zijn niet aan komen rijden. Anders waren wielsporen te zien, zoals ook de voetstappen zichtbaar zijn in het zachte maanstof. Maar een kraan was niet mee met de Apollovluchten; de moon rovers zijn op eigen kracht aan komen rijden (of in een opnamestudio op aarde neergezet m.b.v. een kraan, natuurlijk).

Het voortbewegen van de astronauten

Interessant wordt het ook wanneer we het voortbewegen van de astronauten nader bekijken. De bekende filmfragmenten zien er zo uit (daarnaast 2 x versneld afgespeeld): origineel_1 & versneld_1 of deze: origineel_2 & versneld_2 of deze: origineel_3 & versneld_3 of deze: origineel_4 & versneld_4. Ik kan natuurlijk alleen voor mijzelf spreken, maar op mij komen die beelden over alsof ze zijn gefilmd met een aardse gravitatie, waarbij de ‘astronauten’ hun voorwaartse beweging versneld hebben (beetje rennen), zodat niet direct opvalt dat de maanopnamen eigenlijk gewoon 2x vertraagd zijn afgespeeld, om zo de lage gravitatie van de maan te simuleren. Vervolgens een voice over op de vertraagde filmopnamen monteren en het valt gelijk minder op.

Ongebruikte raketmotor

Terug naar de LM: om tegen de gravitatie van de maan in te werken (en dus te landen in plaats van te crashen) had de LM een raketmotor. En zoals we weten worden die gloeiend heet (1482℃ [1]). En we weten hoe zo’n raketmotoruitlaat er uit hoort te zien: blauw-verkleurd. De raketuitlaat van de LM echter (deze is van Apollo 14, maar een dergelijk beeld verschaft ons ook de LM van Apollo 11) is nieuw en ongebruikt! Hoe kan dat? Wat verder nog opvalt bij alle Apollovluchten, is de afwezigheid van een krater onder de raketmotor. Men mag verwachten dat de sterke stuwkracht van de motor alle stof weg zou blazen en een flinke krater zou veroorzaken. En dat zou zichtbaar moeten zijn. Behalve natuurlijk wanneer de LM daar is neergezet m.b.v. een kraan …

Op geen enkele foto zijn sterren te zien

Dan het onderwerp sterrenhemel. Vanaf de aarde kunnen we sterren zien. Hiervoor moet het onbewolkt zijn en donker. Bij ondergaande zon is vaak Venus als eerste zichtbaar.  De sterren pas wanneer de zon helemaal onder is. Dat laatste is omdat de zon niet alleen de aarde verlicht, maar ook de atmosfeer, die helemaal donker moet zijn om ook de minder-lichte sterren waar te kunnen nemen.  Maar ook in het pikkedonker wordt de zichtbaarheid belemmerd door de aardse atmosfeer. Men mag dus verwachten dat de sterrenhemel op de atmosfeerloze maan nóg veel duidelijker te zien is dan op aarde. Het fotografisch vastleggen van de sterrenhemel zou in feite één van de opdrachten geweest (moeten) zijn die de astronauten op hun reizen naar de maan van de NASA mee hebben gekregen. Helaas blijken sterren niet zichtbaar te zijn vanaf de maan! Blijkbaar alleen vanaf de aarde. Hoe dat kan is een raadsel en een wereldwonder! Zeker gezien het feit dat de bemanning van Apollo 11 tijdens de persconferentie desgevraagd zélf gezegd heeft dat ze vanuit de maan geen sterren konden zien[2] (zie verderop voor een gedetailleerdere beschrijving van die persconferentie). Vreemd, zéér vreemd …  (Een skeptisch tegenargument voor het ontbreken van sterren is onderaan weergegeven als post.)

Vreemde verlichting: lichtkegels

Een ander raadsel is de verlichting van de maan. In feite mag je op de maan verwachten wat je ook op aarde op het strand verwacht: de zon is overal even sterk. Wanneer we naar de opnamen op de maan kijken, dan ziet dat er een beetje anders uit: hier zien we duidelijk een lichtkegel rond het hoofd van de schaduw. De zon kan dat niet zijn; die zendt haar stralen overal evenveel heen. Blijft over: een studiolamp, gericht op de persoon, een lichtkegel achterlatend? Die lichtkegel zien we vaker.

Schaduwen niet parallel

Ook lopen de schaduwen niet altijd parallel. Wanneer voorwerpen een schaduw laten vallen, dan moeten die parallel lopen, wanneer de lichtbron de op ongeveer oneindige afstand staande zon betreft. Bij oneffen terrein (een schaduw heuvel op, de andere heuvel af) lopen de schaduwen wel divergent of convergent. Maar hier en hier een aantal voorbeelden waar de schaduwen niet parallel aan elkaar verlopen, terwijl het terrein wel recht verloopt (let ook op de lichtkegels).
Door perspectief kunnen parallellopende schaduwen wel convergent lijken wanneer de afstand naar de camera groter wordt. Met dit gegeven moet ook rekening gehouden worden op sommige foto’s van de Apollomissie. Dus: niet in alle gevallen vormen convergerende schaduwen een bewijs!

Zon te groot en niet licht genoeg

Ook heeft de zon op de maan heel andere eigenschappen dan we vanuit de aarde van haar gewend zijn. Zo blijkt de zon op de maan vreselijk groot te zijn. Het atmosferische vergrootglaseffect van een zonsondergang op aarde, waar de zon ook groter lijkt, is op de maan bij gebrek aan atmosfeer niet aanwezig. De zon is altijd even groot. Hoe kunnen we een zo grote zon verklaren? Wat verder in het oog springt, is het feit dat we het maanoppervlak voor ons gewoon kunnen zien! In feite zou de zon de foto vreselijk moeten overbelichten (en alles andere dus onderbelichten), maar niets is minder het geval. Niet alleen kunnen we de grond voor ons met veel detail zien, maar ook ziet de zon niet zo helder eruit als we van de zon mogen verwachten.  Die verklaring voor dit zéér vreemde verschijnsel komen we misschien naderbij, wanneer we van deze foto de belichting digitaal terugbrengen. Dan ziet onze zon er zo uit (ingezoomd). Wat opvalt, is dat het midden van de ‘zon’ licht  is en de rand eromheen een stuk minder. De echte zon is echter overal even licht en wel zó licht dat de film op die plek volledig overbelicht is. Een effect als hier ‘op de maan’ zullen we niet waar kunnen nemen.

-‘Maanlandingen’ op aarde gefilmd?-

In de trainingshal

Om dat vreemde raadsel van deze zon te verklaren, gaan we even een kijkje nemen op aarde, namenlijk de trainingshal van de NASA. Hier werden de toekomstige astronauten voorbereid op de reis naar de maan, op een blijkbaar zo realistisch mogelijke wijze. Bij deze foto is het interessant om midden-links te kijken, naar wat wel een grote kanon lijkt. Op deze foto zien we het gevaarte van dichterbij. Enig idee wat het is? Het is een Flakschijnwerper. Het was de schijnwerper met de grootst mogelijke lichtopbrengst in die tijd en werd in oorlogstijden gebruikt om vijandige vliegtuigen in de lucht mee te verlichten. Om deze reden heetten ze ook zoeklichten. En zo’n zoeklicht is bijna ideaal wanneer een maanlanding gefilmd moet worden, maar dan in een (buiten)studio op aarde. Het veroorzaakt wel de reeds besproken hot spots rond de schaduwen van de bemanning en LM en men kan niet altijd de schaduwen parallel laten lopen, wanneer men meer dan één flakschijnwerper nodig heeft.

Lichtreflecties tegen het ‘heelal’

Wanneer de maanlandingen gefilmd zijn in een studio, dan zouden nog andere artefacten zichtbaar kunnen zijn. Laten we kijken of we die kunnen vinden. Laten we deze foto nemen.
We zien duidelijk een reflectie tegen het zwart van het heelal. In werkelijkheid kan het heelal niet reflecteren (het is immers vacuüm). Het is ook zichtbaar hier en in een still uit de film van Apollo 11 (waar ook de lichtkegel goed zichtbaar is). Het licht uit de flakschijnwerper lijkt wel te reflecteren tegen de zwarte doeken in een studio. Overigens zijn alle foto’s die ik hier presenteer origineel NASA. Het enige wat ik heb gedaan, is de gehele foto wat lichter maken, waardoor het effect beter zichtbaar wordt.

Modelbouw van de maan

Nu we hebben gezien hoe de maanlandingen in een studio gefilmd zouden kunnen zijn, gaan we kijken of we op deze wijze ook de opnamen van de maan op grotere afstand kunnen verklaren. Officieel heeft de NASA de astronauten zo goed mogelijk voorbereid op wat hen op de vlucht te wachten staat. We zagen al de trainingshal. Maar ook het landen op de maan wil geoefend zijn! Dit is gedaan met behulp van LOLA (Lunar Orbit and Letdown Approach simulator, een 2 miljoen dollarproject). Op mij komt dit over als op een filmset, inclusief rails waar de filmcamera over rijdt.

Hergebruik van achtergronden

Een ander artefact waar vaak op gewezen wordt, is het hergebruik van de achtergronden. Nou is het belangrijk om te weten dat de diverse Apollovluchten nooit op de zelfde plek geland zijn. De omgeving van de landingsplaatsen zou dus elke keer uniek moeten zijn. Dat valt echter behoorlijk tegen, zoals we op de foto kunnen zien. Op de ene foto een rotsformatie, op de andere de LM i.p.v. de rotsformatie. Ook hier; het is duidelijk niet dezelfde Apollovlucht en tóch is de achtergrond exact dezelfde (een andere foto). Het is mogelijk dat dezelfde heuvel als achtergrond is gebruikt in een openluchtstudio. Het kan echter ook gemaakt zijn met behulp van Front Screen Projection (filmpje). Dit is o.a. toegepast door Stanley Kubrick in zijn film 2001, ‘A Space Odyssey‘ uit 1968 (de blauwe lijn geeft de grens weer tussen studio en de projectie op het Scotchlite screen). Het is dus heel eenvoudig om in een studio te werken en tóch met een omgeving alsof de locatie ergens anders is.

Front Screen Projection voor de achtergronden? (en andere artefacten)

Is Front Screen Projection ook toegepast om de maanlandingen te faken? Bij sommige foto’s valt op dat de voorgrond zeer gedetailleerd is, terwijl de achtergrond abrupt detailloos wordt. De bergen en rotsformaties, die de maan zeker zal hebben, zijn verworden tot versteende duinrijen. Bij enkele foto’s kan eenvoudig een lijn worden getrokken van wat nog studio is en wat projectie. Op deze foto zien we de overgang net achter de vlag op het rechter spatbord en bij het kruis links op heuphoogte. Alles tot die afstand is bestaande voorgrond, alles daarachter blijkbaar projectie. De foto is ook om een nog andere reden interessant voor ons. De reden wordt duidelijk wanneer we het rotsblokje linksonder bestuderen. Wat we zien? Een grote ‘C’. Volgens NASA gaat het om een haartje dat op het negatief terecht is gekomen en daarom op enkele afdrukken zichtbaar is. Haartjes zien er echter anders uit, waardoor gesuggereerd wordt dat het hier om een boodschap zou gaan, achtergelaten door een gedesillusioneerde NASA-medewerker. C+rock = crock (slang voor nep, wat de maanlandingen immers zijn). En dan nog het geval van de dradenkruisen die altijd boven op alles dat gefotografeerd is te zien horen te zijn (ze zijn in het glas van het objectief geëtst). Maar wanneer we naar het witte staafje aan de voorkant van de moon rover kijken, dan zien we duidelijk dat dit deel van de foto daar later overheen is geplakt. Aan deze foto is na afloop gemanipuleerd en het is niet de enige met dit artefact.

-Andere redenen waarom de maanlandingen niet plaats hebben kunnen vinden-

Hoge temperatuur op de maan

Doordat de maan geen atmosfeer heeft, zijn de temperatuurverschillen tussen dag (+122°C) en nacht (-158°C) veel groter dan we op aarde gewend zijn. Onze bemanningsleden van de Apollovluchten stonden altijd op het door de ‘zon’ verlichte deel van de maan (een dag op de maan duurt ruim 27 dagen). Dat betekent dat ze enorm veel hittestraling te verduren kregen (bijv. 21,5 uur voor Apollo 11 en 75 uur voor Apollo 17). Door de NASA wordt geargumenteerd dat een ingenieus koelsysteem op basis van water en batterijen de astronauten koel gehouden heeft. Er valt te betwijfelen of voldoende water (er is ook drinkwater nodig) en voldoende krachtige batterijen aanwezig waren. De batterijen die anno 1969 beschikbaar waren zijn niet te vergelijken met de moderne batterijen van een Tesla-auto. En zonnepanelen had de LM ook niet.

Radioactieve straling onderweg en op de maan

Een ander probleem is de radioactieve straling die kernfusiereactor Zon de ruimte in slingert. Op aarde worden wij beschermd tegen o.a. gamma-straling door de dikke atmosfeer. Veel meer dan UV-A, zichtbaar licht en IR bereikt het aardoppervlak niet. Verder worden we tegen geladen deeltjes (zonnewind) beschermd door het aardmagneetveld. Onderweg naar de maan moeten de Apollobemanningsleden door de lagen aan geladen deeltjes heen, die juist door het aardmagneetveld in lagen rond de aarde geconcentreerd zijn; de zogenaamde Van Allen-gordel. Over de radioactieve kracht en de mate van schadelijkheid van de geladen deeltjes in die gordels verschillen de meningen. Algemeen wordt echter aangenomen dat het voor de gezondheid van de astronauten buitengewoon nadelig is om zich hier te bevinden. Bemande satellieten, zoals de ISS, bevinden zich (om die reden?) veel dichter bij de aarde en daardoor buiten het gebied van de gordel. Om naar de maan te kunnen vliegen moeten de astronauten echter door de Van Allen-gordel. Maar ook los van de Van Allen-gordel bestaat stralingsgevaar. Zoals reeds geschreven, beschermt de dikke aardse atmosfeer en het aardmagneetveld het leven tegen dodelijke straling en geladen deeltjes. Buiten de dampkring is die bescherming afwezig. Onderweg naar de maan en zeker buiten de bescherming van de LM op de maan (gedurende het hele maanoponthoud in de volle zon, die behalve zichtbaar licht gevaarlijke gamma- en röntgenstraling uitzendt), zouden de astronauten grote hoeveelheden radioactieve straling opgevangen moeten hebben. Geen van de bemanningsleden van alle zeven Apollovluchten heeft na terugkomst ergens last van gehad. Kosmische straling blijkt echter een groot probleem voor toekomstige reizen naar de maan en naar mars. Dit schrijft NASA. Hoezo kon het 48 jaar geleden wel?

Gezichten spreken boekdelen

Als volgende wil ik graag onze helden voorstellen tijdens hun eerste persconferentie op 12 augustus 1969 (18 dagen na terugkomst). Wat eigenlijk meteen opvalt, is hun gelaatsuitdrukking. Wie overlevenden verwacht van een levensgevaarlijke missie, zoals die nog nooit in mensenheugenis heeft plaatsgevonden, komt echter bedrogen uit. In plaats van een euforische “We Did It !!!”-stemming, lijkt zelfs een gemiddelde begrafenis er vrolijker aan toe te gaan. Als hun gezichtsuitdrukking íets laat zien, dan is het wel een diep besef van schuld. Het slechte geweten de gehele natie te hebben bedonderd met een fake-maanlanding. Je voelt ze denken: “Jullie geven een staande ovatie, maar eigenlijk niet voor ons. Jullie zien in ons de helden, maar in werkelijkheid zijn wij bedriegers”. Ze zitten er bij, als schooljochies die op heterdaad betrapt zijn bij een ernstige diefstal en zich nu tegenover de schooldirecteur moeten verantwoorden. Op 1:04:53 krijgen ze van een argeloze reporter van de persconferentie de vraag gesteld of ze sterren konden zien wanneer ze omhoog keken. Gehaast en mechanisch antwoordt Neil Armstrong “We were never able to see stars from the lunar surface, or on the daylight side of the moon, by eye, without looking through the optics.  I don’t recall […] what stars we could see.” Onzeker en zichtbaar bevreesd valt Michael Collins (die verondersteld was al die tijd in de CSM gezeten te hebben!) hem bij: “No, I don’t remember seeing any.” Daar ben je dan: de eerste mens die in staat is de sterrenhemel te zien zoals op aarde niet mogelijk is, en dan deze antwoorden? Come on!

Interessant is om dan te letten op het gezicht van Armstrong richting Collins en Collins’ reactie daarop. Het is duidelijk dat hetgeen dát ze te zeggen hadden vooraf was doorgenomen. Verder zullen alle drie de in de tafel ingebouwde monitoren (telescreens) hebben gebruikt, waar op te lezen stond wat ze te antwoorden hadden op de gestelde publieksvragen. Armstrong las voor wat hem werd opgedragen. Collins floepte er zelf iets uit. Armstrong kijkt Collins vervolgens waarschuwend aan. Ik denk dat de persconferentie en hun reactie op de vraag naar sterren net zo een bewijs vormen voor het gefaked hebben van de maanlanding, als alle ’technische’ bewijzen die ik daarboven reeds had gepresenteerd. In een van de weinige interviews met Neil Armstrong, in 1995, spreekt hij erg cryptische woorden …

-De grootste filmmaker aller tijden?-

Waarom we alles slikken: het blinde vertrouwen in de overheid

Ik denk dat de conclusie gerechtvaardigd is, dat de maanlandingen gefaked zijn en geen mens ooit op de maan is geweest. Tegelijk is de conclusie te rechtvaardigen dat de Apollovluchten tot de best geënsceneerde hoaxes aller tijden behoren. Het feit dat een zo groot aantal mensen in het waar zijn van de maanlandingen geloofde en nog steeds gelooft, is enerzijds daaruit te verklaren dat dit de boodschap is die sinds 1969 unaniem tot ons gebracht is (we zien dit ook bij het fenomeen ‘9/11’, waar de officiële lezing door de massamedia unaniem wordt verwoord en door de burgers dito geslikt). Wij mensen zitten blijkbaar zo in elkaar, dat wanneer we een verhaal horen, we hier automatisch in geloven. Zeker wanneer ‘het andere verhaal’ belachelijk wordt gemaakt als ‘samenzweringstheorie’ en wanneer twijfelen aan de oprechtheid van de overheid onwenselijk wordt geacht (‘onpatriottisch’). Mensen (in de VS) die geïnterviewd worden over de mogelijkheid dat de maanlandingen niet waar zijn, geven aan dat de overheid, die ze vergelijken met hun eigen vader en moeder, dat nooit zou doen. Hier gaat een mijns inziens erg zorgelijke houding naar de overheid schuil. Door haar te vergelijken met ‘onze eigen vader en moeder’ en haar dit blinde vertrouwen te geven, geven we haar ook de mogelijkheid ons vreselijk te bedonderen (zoals we in het verleden natuurlijk wel vaker gezien hebben: Hitler, et al.). Maar het blinde vertrouwen in de goedheid van de eigen overheid is niet de enige reden waarom zo veel mensen in de maanlandingen geloven.

Gefilmd met state of the art filmtechnieken

Wat opvalt wanneer we naar de beelden kijken, is dat de maanlandingen met veel zorg gefilmd zijn. Het beeldmateriaal dat ik hier getoond heb, zijn de uitschieters waar de waarheid het beste mee aan het licht komt. Op de meeste van de in totaal 5.771 foto’s die in een totaal van 4.834 minuten genomen zijn, is op het eerste gezicht niets mis. Het zijn juist de foto’s met een ‘onverklaarbaar’ artefact die ons aan het denken zetten. Men kan denk ik wel zeggen dat als de maanlandingen gefaked zijn, dat professioneel is gebeurd met de state of the art filmtechnieken die in die tijd beschikbaar waren. Daartoe behoorde de reeds genoemde Front Screen Projection, die het mogelijk maakte om een heel ‘maanlandschap’ incl. heuvels tegen een onzichtbare reflectiewand te projecteren. Wie zou in staat geweest zijn zoiets te regisseren? Wanneer die, al bijna retorische, vraag gesteld wordt, wijst iedereen naar de regisseur die net een jaar voor Apollo 11 een ruimtethriller uitgebracht had, waar kosten noch moeite gespaard was om een zo realistisch mogelijk verhaal tegen een zo realistisch mogelijk decor neer te zetten en waar uitgebreid gebruik werd gemaakt van Front Screen Projection, en waar Wikipedia over schrijft: “ … frequently cited as one of the greatest and most influential directors in cinematic history […] and innovative special effects of 2001: A Space Odyssey (2/6 April 1968) were without precedent in the history of cinema, and the film earned him his only personal Oscar, for Best Visual Effects.” De regisseur van de film was Stanley Kubrick.

Geeft Kubrick impliciet toe?

In 1980, 11 jaar na Apollo 11, kwam Kubrick’s film The Shining uit, waarover beweerd (en geargumenteerd) wordt, dat overal waar Kubrick afstand nam van het oorspronkelijke boek van Stephen King, Kubrick dat met speciale redenen heeft gedaan. Interessant wordt het dan om juist aan díe scenes extra aandacht te besteden. In diverse docu’s en websites over deze film wordt gewezen op de bijna expliciete verwijzingen naar de Apollomissies, met name die van Apollo 11. In het oog springt de scene waar Danny zit te spelen op een Apollolaunchpad-achtige vloerbedekking. Bij het opstaan heeft hij een trui aan met daarop de Apollo 11-raket. Vervolgens wordt hij aangetrokken richting Room No. 237. Ook met dit kamernummer is Kubrick afgeweken van het boek. En 237 duizend miles is de afstand aarde — maan …  In de film zit nog veel meer wat een verborgen boodschap genoemd kan worden. Oordeel zelf. Wie dit vergezocht vindt wil ik graag nog wijzen op het feit dat Kubrick via een verdrag met Warner Brothers vast heeft laten leggen, dat de dag van de Amerikaanse première van zijn laatste film “Eyes Wide Shut” de datum 16 juli 1999 zou zijn. Op de dag precies 30 jaar na de lancering van Apollo 11 (16 juli 1969). Kubrick zou die datum niet meer mee maken; hij overleed 7 maart 1999, 666 dagen voor 1 januari 2001.

Enkele woorden ter afsluiting

Ik hoop dat ik in een interessant, leesbaar en overtuigend betoog heb laten zien dat de maanlandingen bedrog zijn. Dit zouden de laatste woorden kunnen zijn van dit artikel, maar zijn het niet. Graag wil ik enkele woorden wijden ter afsluiting. Ik denk dat het feit dat dit soort gebeurtenissen door zoveel mensen geloofd wordt, alleen valt te verklaren doordat zo weinig mensen zelf op onderzoek uitgaan en de grote rest ervan uitgaat dat journalisten e.d. die taak al op zich genomen hebben en naar behoren uitvoeren. Het laat zien dat we een onrealistisch hoog vertrouwen hebben in de goedheid van de overheid. En het laat zien dat behalve de maanlandingen nog andere onderwerpen kritisch onderzocht horen te worden. Behalve de maanlandingen hebben we namenlijk ook nog ‘9/11’ waar het officiële verhaal onhoudbare flauwekul blijkt, wanneer men zich eenmaal de moeite neemt op onderzoek uit te gaan. We zitten momenteel in een oorlog met de moslimlanden, officieel om de bevolking daar te beschermen tegen haar bloeddorstige dictators, tegen massavernietigingswapens die overigens nooit worden gevonden en terroristische organisaties waarvan twijfelachtig is of die werkelijk bestaan. Is het angst dat we wegkijken? Is het angst dat we de twijfel weglachen? Of zijn we gewoon aan het slapen.

De jaren ’60 zijn ons op twee manieren bekend: als de jaren van de hippies en als de jaren van de eerste mensen op de maan. Tegen deze achtergrond is het feit verborgen dat het voor de VS een zeer instabiele tijd was. Rassenrellen, moorden op president en -kandidaat, een Vietnamoorlog die eindigde in een debacle met gigantisch veel bloedvergieten, ingehaald dreigen te worden door de USSR in de space race. Er wordt wel beweerd dat de rol van de VS een heel andere zou zijn zonder de euforie van de maanlandingen. “Fake it, if you can’t make it“. Valt dus nog te bezien wat waar blijkt te zijn aan het Project Mars. Uw reporter blijft skeptisch, u hopenlijk ook.

___________________

[1] Baker, The History of Manned Space Flight, p. 298

[2] De persconferentie van de bemanning van Apollo 11, 18 dagen na hun terugkomst op aarde. Het fragment over de sterren is te zien op 48:40

Websites:

• apolloanomalies.com is een website met zeer gedegen bewijsmateriaal voor de vervalsing van de maanlandingen. Veel van het fotomateriaal in dit artikel komt daar vandaan.
• apolloreality.atspace.co.uk geeft buitengewoon veel en kwalitatief goede informatie over hoe de Apollovluchten gefilmd zijn. 11 Webpagina’s over de diverse onderdelen waaruit de maanlandingshoax bestaat.
• nardwuar.com/vs/bill_kaysing Bill Kaysing was hoofd technische publicaties van het Rocketdyne Research Department, waar hij verantwoordelijk was voor de interpretatie van informatie over vloeibare raketbrandstof, voor o.a. het Apollo-project. Vanaf het begin was hij skeptisch over de maanlandingen, die volgens hem technisch onmogelijk waren.
• apolloarchive.com The Apollo Image Gallery, de officiële NASA-fotoverzameling van de Apollomissies.
• Moonlandinghoax.org: Een ‘debunking’-website die argumenteert dat de zogenaamde ‘bewijzen’ voor het fake-zijn van de maanlandingen gebaseerd zijn op verkeerde aannamen. Zinvolle website om het verhaal van de twee kanten te belichten. Lees en oordeel zelf. Over de achterliggende motieven van ‘debunking-sites’ zou een apart artikel geschreven kunnen worden. Feit is bij allen dat ze erg naar een gewenste conclusie toewerken, niet-passende gegevens buiten beschouwing laten, erg snel tevreden zijn met het verworpen hebben van één enkel detail, en het gegeven dat ze zich doorgaans laagdunkend / respectloos over ‘conspiracy-denkers’ uitlaten.

Documentaires:

• Did We Land On The Moon? (Channel 5 Documentary, 2013, o.a. uitgezonden op FOX News)
• A Funny Thing Happened on the Way to the Moon (Bart Sibrel, 2001)
• Die Mond(f)lüge (Gerhard Wisnewski, …)

Relatie Apollo en Stanley Kubrick:

• The Shining Code II (de verborgen boodschappen in Kubrick’s ‘The Shining’ blootgelegd) Hier wordt wel vanaf het eerste moment naar de vooraf bepaalde conclusie toegewerkt. Maar spannend is deze docu wel; net als The Shining zelf.
• Room 237 gaat ook de verborgen boodschappen in The Shining na. En die boodschappen (in feite telkens dán wanneer Kubrick afstand genomen heeft van het originele script van Stephen King) gaan niet alleen over de Apollo-missies.

(Opgedragen aan rav Jakob Friedrich, rabbijn van Antwerpen)